Evaluation of Women With Vulvovaginal
Complaints
Jeanne M. Marrazzo, MD,
MPH
Authors and Disclosures
Posted: 04/19/2012
Vaginitis: It's
Common
Vaginal symptoms occur frequently and
prompt many women to seek healthcare. However, our ability to accurately diagnose and
effectively treat vaginitis syndromes has evolved relatively little over the past decade.
Almost no new antimicrobial options have emerged, and diagnostic testing options remain
limited. This unfortunate scenario has fostered a situation in which affected women are
generally managed on a syndromic basis. One can only hope that we are on the threshold of a new
era in enhanced diagnosis and management of these all-too-common conditions.
This commentary will review key features
of the 3 most common infectious causes of vulvovaginal complaints, with an eye toward emerging
developments. Diagnosis is presented as a comprehensive approach to women with these
complaints, but none of the infectious etiologies will explain the symptoms of many, if not
most, women. A thorough history will often reveal the use of over-the-counter products
including douches, external cleansing agents, cosmetics, and exposure to latex condoms or
lubricants that can cause irritant or even allergic reactions.
What Makes a Healthy Vagina
Healthy?
The vagina is a dynamic ecosystem that
evolves over the course of a woman's lifespan, and is heavily influenced by hormones, sexual
activity, and reproductive context. The vaginal pH in premenarchal women is near neutral (pH
7.0) until puberty. At puberty, under the influence of estrogen, the vaginal squamous
epithelium increases in thickness, with a concomitant increase in the glycogen levels in the
epithelium and vagina. The increase in glycogen supports a shift in the predominant flora to
lactobacilli, and vaginal pH falls to less than 4.5. In healthy women, this low pH is
maintained until menopause, when the vaginal epithelium thins, and the vaginal pH rises above
6.0.
The presence of hydrogen peroxide
(H2O2)-producing Lactobacillus species characterizes
the normal, healthy vaginal ecosystem, typically defined by a lack of symptoms and a
normal pH. When present, these species -- typically L
crispatus and L
jensenii -- occur at very high
concentrations (10 million organisms per gram of vaginal fluid). Whereas other commensal
bacteria, including anaerobic gram-negative rods, streptococci, staphylococci, and
diphtheroids, are relatively common in normal women, they are present at considerably
lower concentrations.
Women with high vaginal concentrations
of H2O2-producing lactobacilli are less likely to be colonized
byGardnerella,
genital mycoplasmas, and anaerobes, to have bacterial vaginosis (BV), and to acquire HIV and
other sexually transmitted infections (STIs). Such women are more likely to have healthy
pregnancy outcomes. In HIV-infected women, higher levels of vaginal lactobacilli have been
associated with reduction in the quantity of HIV shed in genital
secretions.[1]
When Things Go Wrong: Major Causes
of Vaginitis
Vaginal symptoms such as abnormal
discharge may be caused by vaginal or cervical infections, or may be associated with
noninfectious processes. The most common cause of abnormal vaginal discharge is BV, followed by
vulvovaginal candidiasis (VVC). Although trichomoniasis is common in some settings,
particularly clinics focused on sexual health, it is the least frequent of the 3 major vaginal
infections. Desquamative inflammatory vaginitis of unknown etiology is a cause of purulent
vaginitis. Causes of noninfectious vaginitis include a lack of estrogen (either postpartum or
after menopause), or allergic vaginitis (Table).
Table. Vaginal Syndromes and
Etiologies
Vaginal
Syndrome |
Etiology |
Infectious |
|
Bacterial vaginosis |
Mixed Gardnerella vaginalis, anaerobes (Prevotella, Porphyromonas, Bacteroides, Fusobacterium,
Peptostreptococcus, Mobiluncus, Megasphaera, Eggerthella,
Leptotrichia, members
of Clostridiales order),
and genital mycoplasmas |
Candida
vulvovaginitis |
90% Candida
albicans, 10%
non-albicans
Candida species;
rarely other fungi |
Trichomoniasis |
Trichomonas
vaginalis |
Rare bacterial |
Group A Streptococcus |
Noninfectious |
|
Atrophic vaginitis |
Estrogen-deficient states
(postmenopausal, postpartum, post-antiestrogen therapy) |
Contact
vulvovaginitis |
Contact dermatitis
(hypersensitivity) |
Chemical/irritant
vaginitis |
Soaps, detergents, topical
antimycotics |
Allergic vaginitis |
Allergens |
Desquamative inflammatory
vaginitis |
Unknown (possibly bacterial or immune
mechanism) |
Erosive lichen
planus |
Immune mechanisms |
Collagen-vascular diseases
(systemic lupus erythematosus) |
Vasculitis |
Pemphigus and pemphigoid
syndromes |
Immune mechanisms |
Bacterial
Vaginosis: Epidemiology and Clinical Features
Bacterial vaginosis is probably the
result of complex interactions among many species of bacteria, modified by an incompletely
characterized host response. Gardnerella
vaginalis was originally
identified in women with BV but not in women without BV, and therefore was thought to be
the causative agent. In fact, if sensitive culture or molecular amplification techniques
are used, as many as 50% of asymptomatic women with normal vaginal pH and normal Gram
stain of vaginal fluid are found to be colonized with G
vaginalis.
Prevalence. Globally, BV is very
common. Of 3739 women enrolled during 2001-2004 in a nationally representative sample of
the US civilian noninstitutionalized population, almost 1 in 3 (29.2%; 95% confidence
interval [CI], 27.2-31.3) had BV by Gram stain of vaginal fluid.[2] In that study, women
were more likely to have BV if they were nonwhite or reported douching, had a higher
number of sex partners over their lifetime, were smokers, or reported ever having had sex
with another woman. In prospective studies, BV was found in 50% or more of women who were
at high risk for HIV acquisition in sub-Saharan Africa, and was estimated to be
associated with a nearly 2-fold increase in risk for HIV acquisition in
women.[3]
Symptoms. Symptomatic BV,
which accounts for approximately 60% of all cases, typically causes abnormal (and often
increased and malodorous) vaginal discharge. The odor, usually described as "fishy," is
derived from volatilization of the amines produced by the metabolism of anaerobic
bacteria that characterize this disorder. The profound increase in anaerobe
concentrations is associated with enhanced production of sialidase (which degrades
immunoglobulin A [IgA]), glycosidase, volatile amines, and a characteristic cytokine
profile. The elevation in sialidase forms the basis for a point-of-care rapid diagnostic
test, the BVBLUE® (Gryphus Diagnostics, LLC; Knoxville, Tennessee).
Bacterial
cultures. Conventional
cultivation of bacteria from vaginal fluid of women with BV typically yields a spectrum
of primarily anaerobic commensals: Gardnerella
vaginalis, Prevotella species, anaerobic
gram-positive cocci, Mobiluncus species, Ureaplasma
urealyticum, and Mycoplasma
hominis. More recently, molecular techniques
that bypass cultivation requirements have been applied to greatly expand the
microbiologic spectrum of BV. These techniques have detected Atopobium
vaginae, Lactobacillus
iners, Eggerthella, Megasphaera,Leptotrichia, Dialister, Bifidobacterium, Slackia, and bacteria related
to Arthrobacter, Caulobacter andButyrivibrio. They have also
detected several newly described bacteria in the Clostridiales order that are
currently designated BVAB1, BVAB2, and BVAB3.
Risk
factors. Critically, the
initial event leading to the shift to anaerobic predominance that characterizes BV is
unknown, although data suggest that sexual activity is probably a contributing factor, at
least in some women. BV occurs more frequently in women who report new or higher numbers
of male sex partners, is common and highly concordant among female sex partners, and
rarely occurs before sexual debut, patterns that mimic the epidemiology of a typical
sexually transmitted infection. Evidence supports a role for male partners in the
pathogenesis of BV, because some BV-associated bacteria (including G vaginalis, A
vaginae, BVAB1,andMegasphaera type 1) have been
detected in the partners of women with BV, with highest quantities in coronal sulcus swab
samples. Concentrations of these bacteria are low or undetectable in specimens from women
without BV and from their male partners. Moreover, male condom use has been shown to be
protective against BV.[4]
High BV prevalence (27%-52%) in lesbians
and concordance of BV status in female couples also support a role for sexual transmission.
Sexual practices that transmit vaginal fluid between women increase BV risk. Gardner failed to
causally implicate G
vaginalis after inoculating
it into the vagina in 13 healthy women, as only one developed BV.[5] However, 11 of 15 women
developed BV when inoculated with the vaginal fluid of women with BV, suggesting
transmissible factors. The practice of receptive oral sex has also been suggested as a
risk for BV or "unstable" vaginal flora. These data support roles for exogenous (sexual
acquisition) factors in the initiation and/or maintenance of BV.
Management
of Bacterial Vaginosis
Efforts to optimize the management of BV
have been hampered by a lack of knowledge about the etiology of the initial decline of
H2O2-producing lactobacilli that precedes the increase in vaginal anaerobes.
Because the inciting event is not known, treatment of BV aims to reduce the vaginal burden of
these anaerobes and ameliorate concomitant symptoms of abnormal or malodorous vaginal
discharge.
Traditional pharmacologic management for
episodic BV includes oral or intravaginal therapy with metronidazole or
clindamycin.[6] Both drugs are active
against the anaerobes that predominate in BV, and are relatively inactive at a clinically
meaningful level against the desirable Lactobacillus species. Oral and
vaginal metronidazole are equally effective. With oral metronidazole given for 7 days,
83%-87% of women experience symptomatic improvement at 2-3 weeks. Improvement in vaginal
symptoms occurs in 71%-78% of women who use intravaginal metronidazole regimens. Most
available data support twice-daily dosing, although a regimen of once-daily dosing is
used routinely and is recommended by the Centers for Disease Control and Prevention
(CDC).[6] Either clindamycin or
metronidazole, given orally, is recommended for the treatment of BV throughout
pregnancy.
Tinidazole,
a nitroimidazole related to metronidazole, has been approved for the treatment of BV (as well
as for trichomoniasis, giardiasis, and amebiasis). This drug is well absorbed, has a long
half-life relative to that of metronidazole, and can be effective against
metronidazole-resistant trichomoniasis. Cure rates for BV appear to be similar to those
achieved by the metronidazole and clindamycin regimens.
Although
short-term response to standard treatment regimens is acceptable, symptomatic BV persists or
recurs in 11%-29% of women at 1 month and in 50%-70% by 3 months. Twice-weekly suppressive
vaginal metronidazole (0.75% gel, used on Monday and Thursday nights) is effective in
suppressing BV. The rationale for this preventive treatment is that suppression of vaginal
anaerobic overgrowth may at least offer sustained relief from symptoms and increase the chances
that the vaginal physiology will eventually return to normal.
Neither
currently available probiotics nor vaginal acidifiers appear to be effective in maintaining a
BV-free state.
Trichomoniasis
Trichomonas
vaginalis is a protozoan that
specifically infects the genital tract.
Epidemiology and Clinical
Features
Although few nationally representative
surveys have been performed, the prevalence of trichomoniasis, measured by culture of vaginal
fluid, was recently reported for women in the National Health and Nutrition Examination Survey
(NHANES).[7] This survey uses a
complex, stratified, multistage probability sample design with unequal probabilities of
selection to obtain a nationally representative sample of the civilian
noninstitutionalized population of the United States. Of more than 3754 women in the
2001-2004 NHANES who supplied a self-collected swab of vaginal secretions
for T
vaginalispolymerase chain reaction (PCR) assay,
the prevalence was 3.1% (95% CI, 0.7%-2.3%). The prevalence was 1.3% in non-Hispanic
white women, 1.8% in Mexican-American women, and 13.3% in non-Hispanic black
women.
Independent risks for infection included
non-Hispanic black race/ethnicity, being born in the United States, higher number of lifetime
sex partners, increasing age, lower educational level, poverty, and douching. Only 15.2% of
women with trichomoniasis reported vaginal symptoms.
Using PCR assay in the 12,449
participants in the National Longitudinal Study of Adolescent Health, the overall prevalence of
trichomoniasis was 2.3% (95% CI, 1.8%-2.7%), a prevalence that was higher in women (2.8%),
particularly black women (10.5%).[8] Data suggest that
trichomoniasis is linked with an increased risk for low birth weight. However, treatment
of symptomatic trichomoniasis has not been shown to prevent preterm
birth.[9]
Most women infected
with T
vaginalis are asymptomatic. In
symptomatic women, a change in vaginal discharge is the most common complaint. The
discharge is usually purulent and yellow in color. Approximately 50% of women report
abnormal odor, a result of the overgrowth of anaerobic microorganisms and consequent
amine production. Vulvar itching is also reported by 50% of women with trichomoniasis.
The vaginal epithelium is often erythematous. In some women, the cervix is inflamed and
has punctate hemorrhages, a condition often called "strawberry cervix" (colpitis
macularis). Rarely, T
vaginalis has been found in the
upper genital tract, but the significance of this finding is unknown.
Treatment of
Trichomoniasis
Metronidazole is used widely to treat
trichomoniasis. An oral dose of 2 g, which is more than 85% effective, is often used because it
can be given as a single dose. Alternatively, 250 mg administered orally 3 times daily for 7
days is slightly more effective. Tinidazole, also given as a single oral dose of 2 g, has
efficacy similar to metronidazole, but is more costly. With both regimens, sex partners must be
simultaneously treated, and partners should abstain from sex for the week following
treatment.[6] Metronidazole-resistant
strains of T
vaginalishave been documented, but occur rarely.
The origin of metronidazole resistance is unclear, but many of the resistant strains
of T
vaginalis appear to be
aerotolerant. Organisms that are facultative are generally resistant to
metronidazole.
Recurrent trichomoniasis is usually
caused by a failure to treat all sexual partners, or by noncompliance of sexual partners with
therapy. Refractory vaginal trichomoniasis, persisting after
divided-dose metronidazole in excess of 7-14 g, should be treated with
oral tinidazole or topical paromomycin.[10,11] Although metronidazole has been contraindicated in pregnancy, especially
during the first trimester, reviews of carcinogenicity and teratogenicity have failed to
confirm the need for this precaution. Accordingly, the CDC and other experts have
endorsed use of oral metronidazole for trichomoniasis therapy in all trimesters of
pregnancy.[6]
Trichomoniasis
Trichomonas
vaginalis is a protozoan that
specifically infects the genital tract.
Epidemiology and Clinical
Features
Although few nationally representative
surveys have been performed, the prevalence of trichomoniasis, measured by culture of vaginal
fluid, was recently reported for women in the National Health and Nutrition Examination Survey
(NHANES).[7] This survey uses a
complex, stratified, multistage probability sample design with unequal probabilities of
selection to obtain a nationally representative sample of the civilian
noninstitutionalized population of the United States. Of more than 3754 women in the
2001-2004 NHANES who supplied a self-collected swab of vaginal secretions
for T
vaginalispolymerase chain reaction (PCR) assay,
the prevalence was 3.1% (95% CI, 0.7%-2.3%). The prevalence was 1.3% in non-Hispanic
white women, 1.8% in Mexican-American women, and 13.3% in non-Hispanic black
women.
Independent risks for infection included
non-Hispanic black race/ethnicity, being born in the United States, higher number of lifetime
sex partners, increasing age, lower educational level, poverty, and douching. Only 15.2% of
women with trichomoniasis reported vaginal symptoms.
Using PCR assay in the 12,449
participants in the National Longitudinal Study of Adolescent Health, the overall prevalence of
trichomoniasis was 2.3% (95% CI, 1.8%-2.7%), a prevalence that was higher in women (2.8%),
particularly black women (10.5%).[8] Data suggest that
trichomoniasis is linked with an increased risk for low birth weight. However, treatment
of symptomatic trichomoniasis has not been shown to prevent preterm
birth.[9]
Most women infected
with T
vaginalis are asymptomatic. In
symptomatic women, a change in vaginal discharge is the most common complaint. The
discharge is usually purulent and yellow in color. Approximately 50% of women report
abnormal odor, a result of the overgrowth of anaerobic microorganisms and consequent
amine production. Vulvar itching is also reported by 50% of women with trichomoniasis.
The vaginal epithelium is often erythematous. In some women, the cervix is inflamed and
has punctate hemorrhages, a condition often called "strawberry cervix" (colpitis
macularis). Rarely, T
vaginalis has been found in the
upper genital tract, but the significance of this finding is unknown.
Treatment of
Trichomoniasis
Metronidazole is used widely to treat
trichomoniasis. An oral dose of 2 g, which is more than 85% effective, is often used because it
can be given as a single dose. Alternatively, 250 mg administered orally 3 times daily for 7
days is slightly more effective. Tinidazole, also given as a single oral dose of 2 g, has
efficacy similar to metronidazole, but is more costly. With both regimens, sex partners must be
simultaneously treated, and partners should abstain from sex for the week following
treatment.[6] Metronidazole-resistant
strains of T
vaginalishave been documented, but occur rarely.
The origin of metronidazole resistance is unclear, but many of the resistant strains
of T
vaginalis appear to be
aerotolerant. Organisms that are facultative are generally resistant to
metronidazole.
Recurrent trichomoniasis is usually
caused by a failure to treat all sexual partners, or by noncompliance of sexual partners with
therapy. Refractory vaginal trichomoniasis, persisting after
divided-dose metronidazole in excess of 7-14 g, should be treated with
oral tinidazole or topical paromomycin.[10,11] Although metronidazole has been contraindicated in pregnancy, especially
during the first trimester, reviews of carcinogenicity and teratogenicity have failed to
confirm the need for this precaution. Accordingly, the CDC and other experts have
endorsed use of oral metronidazole for trichomoniasis therapy in all trimesters of
pregnancy.[6]
Evaluation of Women With Vulvovaginal
Complaints
A thorough evaluation of women with a
complaint of vaginal discharge or odor should include the following
components:
- Pelvic examination, including
external genital examination, visualization of the cervix, and bimanual
examination;
-
An evaluation for the clinical
(Amsel) criteria of BV, including
- Odor of vaginal fluid
(the "whiff test"). If negative, a more sensitive procedure for detecting the
amines produced is performed by adding a few drops of 10% potassium hydroxide (KOH)
to a few drops of vaginal fluid. The mixture should be smelled immediately
("whiffed") for the transient, "dead fish" odor characteristic of
BV
- pH of vaginal fluid
determined by narrow-range pH paper (pH 4-5.5), which may be
applied to the withdrawn speculum or directly pressed against the vaginal wall with
a swab
- Saline microscopy of
vaginal fluid to look for "clue" cells (epithelial cells covered
with G
vaginalisand other bacteria
associated with BV) and motile trichomonads diagnostic of Trichomonas vaginalis (however, a
more sensitive test for this pathogen is preferred; see
below)
- Definition of the
vaginal discharge (in BV, it is homogeneous and greyish in color);
and
- Microscopy of KOH preparation to
assess for yeast forms (hyphae or pseudohyphae).
Diagnostic Testing
Considerations
In addition to those described above,
specific laboratory methods for diagnosing BV include:
- Oligonucleotide probes for high
concentrations of G
vaginalis;
- Tests evaluating trimethylamine
and pH; and
- Detection of bacterial enzymes
including proline aminopeptidase or sialidase.
Although these tests are commercially
available, the probe-based assay is part of a multiplex test that also
detects Candida and Trichomonas
vaginalis and must be performed in
a laboratory approved to perform moderately complex testing. The rapid point-of-care
tests are Clinical Laboratory Improvement Amendments (CLIA)-waived and can be performed
in a few minutes. The sensitivity and specificity of these tests have varied in published
studies.[19,20]
A variety of diagnostic techniques
for T
vaginalis are available. With the
advent of nucleic acid amplification testing (NAAT), the estimates for sensitivity of
many tests is lower than previously estimated.[21] The most commonly used
and easiest technique is saline microscopy of vaginal fluid.[22] In real-world
applications, sensitivity with NAAT is as low as 44%, but most authorities consider it to
be closer to 65%.[23]
Given the low sensitivity of direct
microscopic examination for detection of T
vaginalis, culture, point-of-care
testing using antigen detection tests, or NAAT should be considered for diagnosis of
trichomoniasis in women with recurrent symptoms. Culture has a sensitivity of
approximately 75% compared with NAAT, and a variety of culture media are
available.A rapid point-of-care test is available
commercially, which allows for the rapid detection of T
vaginalis within 2-3 minutes in
the clinic. Although not as sensitive as NAAT, this test has the advantage of having a
sensitivity similar to culture with results available quickly enough to provide a
diagnosis at the time of the visit.[24] NAAT, either by PCR or
transcription-mediated amplification (TMA), offers the most sensitive approach, and
has become the gold standard in research.[23] The TMA test is
commercially available.
The Papanicolaou test may identify
trichomonads, but the specificity depends on the type of test performed. Liquid-based cytology
offers a highly specific approach, and results from this type of Pap test should be interpreted
as valid.[25,26]
The diagnosis of candidiasis is most
often made by wet-mount microscopy of vaginal fluid. The wet-mount specimen is examined for
yeasts or pseudohyphae under low-power magnification (100x), whereas subsequent high-power
examination (400x) will detect the organisms. Debris from epithelial cells or mucus may be
mistaken for, or may
obscure, yeasts, but this problem
can be eliminated by adding a few drops of 10%-15% KOH to the wet-mount
specimen. The addition of KOH has been shown to improve both sensitivity and specificity.
Culture is the most sensitive, routinely available diagnostic test, but should be
reserved for women with refractory and recurrent vaginitis.
Vaginal Symptoms: Key Points for
Clinicians
Vaginal symptoms are common in women,
and lead them to seek medical care or -- more often, as first
recourse -- pursue self-diagnosis and treatment. It is important for clinicians to obtain
a thorough history to distinguish between acute and chronic
presentations.[27] A careful pelvic
examination, measurement of vaginal pH, evaluation of vaginal odor after addition of 10%
KOH, and routine microscopy are essential components of an office diagnosis. Cultures are
not useful in the diagnosis of BV. Cultures are occasionally indicated
for Candida vaginitis, and are
vastly superior to wet mount for Trichomonas. Effective
treatment options are available for these infections, but need to be tailored to
identification of a specific precipitant, if possible, and to the patient's individual
situation.
|
Κολπίτιδα: Είναι
κοινό
Κολπική
συμπτώματα εμφανίζονται συχνά και προτρέψει πολλές γυναίκες να αναζητούν υγειονομική
περίθαλψη. Ωστόσο, η ικανότητά μας για την ακριβή διάγνωση και αποτελεσματική
θεραπεία κολπίτιδας σύνδρομα εξελίχθηκε σχετικά μικρό κατά την τελευταία
δεκαετία. Σχεδόν καμία νέα αντιμικροβιακά επιλογές έχουν προκύψει, και
διαγνωστικές δοκιμές επιλογές παραμένουν περιορισμένες. Το ατυχές αυτό το σενάριο έχει καλλιεργήσει μια κατάσταση κατά την
οποία πλήττονται οι γυναίκες γενικά η διαχείριση γίνεται με βάση
συνδρομική. Κάποιος μπορεί μόνο να ελπίζουμε ότι είμαστε στο κατώφλι μιας νέας
εποχής στην ενισχυμένη διάγνωση και τη διαχείριση όλων αυτών των - πολύ - κοινούς
όρους.
Ο
σχολιασμός θα αναθεωρήσει τα βασικά χαρακτηριστικά των 3 πιο κοινές μολυσματικές αιτίες
αιδοιοκολπικός καταγγελίες, με ένα μάτι προς τις αναδυόμενες
εξελίξεις. Διάγνωση παρουσιάζεται ως μια ολοκληρωμένη προσέγγιση για γυναίκες με
αυτές τις καταγγελίες, αλλά καμία από τις λοιμώδεις αιτίες, θα εξηγήσει τα συμπτώματα
πολλών, αν όχι οι περισσότεροι, οι γυναίκες. Ένα λεπτομερές ιστορικό θα αποκαλύψει συχνά τη χρήση των
over-the-counter προϊόντα, συμπεριλαμβανομένων ντουζιέρες, εξωτερικούς παράγοντες
καθαρισμού, καλλυντικά, και η έκθεση στο λατέξ προφυλακτικών ή λιπαντικών που μπορεί να
προκαλέσει ερεθισμό ή ακόμη και αλλεργικές αντιδράσεις.
Τι κάνει ένας υγιής Vagina
υγιής;
Ο
κόλπος είναι ένα δυναμικό οικοσύστημα που εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου ζωής μιας
γυναίκας, και σε μεγάλο βαθμό επηρεάζεται από τις ορμόνες, τη σεξουαλική δραστηριότητα, και
αναπαραγωγική πλαίσιο. Το pH του κόλπου σε premenarchal γυναίκες είναι κοντά στο ουδέτερο (pH
7,0) μέχρι την εφηβεία. Στην εφηβεία, υπό την επίδραση των οιστρογόνων, το πλακώδες επιθήλιο
του κόλπου αυξάνει σε πάχος, με ταυτόχρονη αύξηση των επιπέδων γλυκογόνου στο επιθήλιο
και του κόλπου. Η αύξηση του γλυκογόνου υποστηρίζει μια αλλαγή στις κυρίαρχες χλωρίδα
να γαλακτοβάκιλλοι, και το κολπικό pH πέφτει σε λιγότερο από 4,5. Σε υγιείς γυναίκες, αυτό το χαμηλό pH διατηρείται μέχρι την
εμμηνόπαυση, όταν οι κολπικοί λεπταίνει επιθήλιο, και το pH του κόλπου αυξάνεται πάνω από
6,0.
Η
παρουσία του υπεροξειδίου του υδρογόνου (H 2 O 2 ) για την
παραγωγή Lactobacillus είδη χαρακτηρίζει το
φυσιολογικό, υγιές οικοσύστημα του κόλπου, που συνήθως ορίζεται από την έλλειψη των
συμπτωμάτων και ένα φυσιολογικό pH. Όταν υπάρχουν, τα είδη αυτά - συνήθως crispatus L και L jensenii - συμβαίνουν σε πολύ
υψηλές συγκεντρώσεις (10 εκατ. οργανισμών ανά γραμμάριο κολπικά υγρά). Ενώ άλλοι συμβιωτικών βακτηρίων, συμπεριλαμβανομένων των δραστηριοτήτων
αναερόβιας gram-αρνητικά, στρεπτόκοκκων, σταφυλόκοκκων και diphtheroids, είναι σχετικά
συχνές σε γυναίκες με φυσιολογικό, θα είναι παρόντες σε σημαντικά χαμηλότερες
συγκεντρώσεις.
Οι γυναίκες με υψηλή κολπική συγκεντρώσεις του
H
2
O
2
που παράγουν
γαλακτοβάκιλλοι είναι λιγότερο πιθανό να εποικιστεί από
Gardnerella
, μυκοπλασμάτων των
γεννητικών οργάνων, και αναερόβια, να έχουν το βακτηριακό vaginosis (BV), και να
αποκτήσουν τον ιό HIV και άλλων σεξουαλικά μεταδιδόμενων λοιμώξεων
(ΣΜΝ). Αυτές οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να έχουν υγιή έκβαση της
εγκυμοσύνης. Σε γυναίκες με HIV λοίμωξη, έχουν υψηλότερα επίπεδα του κολπικού
γαλακτοβακίλλων έχουν συσχετισθεί με μείωση της ποσότητας του ιού HIV σε ρίξει εκκρίσεις
των γεννητικών οργάνων. [1]
Όταν τα πράγματα πάνε
στραβά: Οι κυριότερες αιτίες της Κολπίτιδα
Κολπική
συμπτώματα όπως μη φυσιολογική απαλλαγή μπορεί να προκαλείται από κολπικές μολύνσεις ή του τραχήλου
της μήτρας, ή μπορεί να σχετίζεται με μη λοιμώδεις διαδικασίες. Η
πιο κοινή αιτία της ανώμαλη κολπικό έκκριμα είναι BV, ακολουθούμενη από αιδοιοκολπικός
καντιντίαση (VVC). Αν
και τριχομονάδες είναι κοινή σε ορισμένες ρυθμίσεις, ιδιαίτερα κλινικές επικεντρώνεται στη
σεξουαλική υγεία, είναι το λιγότερο συχνές από τις 3 μεγάλες κολπικές
μολύνσεις. Αποφολιδωτικής φλεγμονώδη κολπίτιδα άγνωστης αιτιολογίας είναι η αιτία της
πυώδους κολπίτιδα. Αιτίες της μη λοιμώδεις κολπίτιδα είναι η έλλειψη των οιστρογόνων (είτε
μετά τον τοκετό ή μετά την εμμηνόπαυση), ή αλλεργική κολπίτιδα
(Πίνακας).
Πίνακας. Κολπική Σύνδρομα και Etiologies
Κολπική
Σύνδρομο |
Αιτιολογία |
Μολυσματικές |
|
Η βακτηριακή
κολπίτιδα |
Μικτή Gardnerella
vaginalis , αναερόβια
( Prevotella, Porphyromonas,
Bacteroides, Fusobacterium, Peptostreptococcus, Mobiluncus, Megasphaera,
Eggerthella, Leptotrichia, τα μέλη
της Clostridiales σειρά), και
των γεννητικών οργάνων μυκοπλάσματα |
Candida
αιδοιοκολπίτιδας |
90% από Candida
albicans , το 10% των
μη- albicans
Candida είδη? σπάνια
άλλα μύκητες |
Τριχομονάδες |
Trichomonas
vaginalis |
Σπάνιες
βακτηριακή |
Ομάδα
Α στρεπτόκοκκου |
Μη
λοιμώδης |
|
Ατροφική
κολπίτιδα |
Ανεπάρκεια οιστρογόνων αναφέρει
(μετά την εμμηνόπαυση, μετά τον τοκετό, μετά
αντιοιστρογόνων) |
Επικοινωνία
αιδοιοκολπίτιδας |
Επικοινωνήστε με δερματίτιδα
(υπερευαισθησία) |
Χημικός / ερεθιστικό
κολπίτιδα |
Σαπούνια, απορρυπαντικά, τοπικά
αντιμυκητιασικά |
Αλλεργικές
κολπίτιδα |
Αλλεργιογόνα |
Αποφολιδωτικής φλεγμονώδεις
κολπίτιδα |
Άγνωστο (ενδεχομένως βακτηριακή
ή ανοσοποιητικό μηχανισμό) |
Διαβρωτική ομαλός
λειχήνας |
Ανοσοποιητικού
μηχανισμούς |
Το
κολλαγόνο -αγγειακές παθήσεις (συστηματικός ερυθηματώδης
λύκος) |
Αγγειίτιδα |
Πέμφιγα και πεμφιγοειδές
σύνδρομα |
Ανοσοποιητικού
μηχανισμούς |
Βακτηριακή Vaginosis: Επιδημιολογία και
κλινικά χαρακτηριστικά
Η
βακτηριακή κολπίτιδα είναι πιθανώς το αποτέλεσμα περίπλοκων αλληλεπιδράσεων ανάμεσα σε πολλά είδη
βακτηρίων, όπως τροποποιήθηκε από την ελλιπή χαρακτηρίζεται απόκριση του
ξενιστή. Gardnerella vaginalis αρχικά προσδιορίζονται σε
γυναίκες με BV, αλλά όχι στις γυναίκες χωρίς BV και ως εκ τούτου θεωρήθηκε για να είναι ο
αιτιολογικός παράγοντας. Στην πραγματικότητα, αν ευαίσθητο πολιτισμό ή μοριακές τεχνικές ενίσχυσης
χρησιμοποιούνται, όσο το 50% των ασυμπτωματικών γυναικών με φυσιολογικό pH του κόλπου και
κανονική Gram χρώση του κολπικού υγρού που βρέθηκε να αποίκισαν με G vaginalis .
Επικράτηση. Σε παγκόσμιο επίπεδο, BV
είναι πολύ συχνές. Από
3739 οι γυναίκες συμμετείχαν κατά την περίοδο 2001-2004 σε ένα εθνικά αντιπροσωπευτικό δείγμα
του αμερικανικού πληθυσμού άμαχου noninstitutionalized, σχεδόν 1 στους 3 (29,2%? 95% διάστημα
εμπιστοσύνης [CI], 27,2 - 31,3) είχαν BV κατά Gram χρώση του κολπικού
υγρού. [ 2] Στην εν λόγω μελέτη, οι
γυναίκες ήταν πιο πιθανό να έχουν BV αν ήταν χρωματιστοί ή αναφέρθηκαν Douching, είχαν
υψηλότερο αριθμό εταίρων φύλου στη διάρκεια ζωής τους, ήταν καπνιστές, ή ανέφεραν ποτέ να
κάνει σεξ με άλλη γυναίκα. Σε
προοπτικές μελέτες, BV, βρέθηκε στο 50% ή περισσότερο των γυναικών που βρίσκονταν σε υψηλό
κίνδυνο για την απόκτηση του HIV στην υποσαχάρια Αφρική, και υπολογίζεται να συνδέεται με ένα
σχεδόν 2-πλάσια αύξηση του κινδύνου για την απόκτηση του HIV στις
γυναίκες. [ 3]
Τα
συμπτώματα. Συμπτωματική BV, η οποία
αντιπροσωπεύει περίπου το 60% όλων των περιπτώσεων, συνήθως προκαλεί ανώμαλη (και συχνά είναι
αυξημένα και δύσοσμα) κολπικές εκκρίσεις. Η
οσμή, που συνήθως περιγράφεται ως "ύποπτο", προέρχεται από πτητικότητα των αμίνες που
παράγονται από το μεταβολισμό των αναερόβια βακτήρια που χαρακτηρίζουν αυτή τη
διαταραχή. Η
βαθιά αύξηση στις συγκεντρώσεις αναερόβιος σχετίζεται με αυξημένη παραγωγή sialidase (η οποία
υποβαθμίζει ανοσοσφαιρίνης Α [IgA]), γλυκοσιδάσης, πτητικές αμίνες, και ένα χαρακτηριστικό
προφίλ των κυτοκινών. Η
αύξηση στην sialidase αποτελεί τη βάση για ένα σημείο-of-care ταχέων διαγνωστικών τεστ, η
BVBLUE ® (Gryphus Διαγνωστικά, LLC? Νόξβιλ του Τενεσί).
Καλλιέργειες βακτηρίων. συμβατική καλλιέργεια των
βακτηριδίων από το κολπικό υγρό των γυναικών με BV παράγει συνήθως ένα ευρύ φάσμα κυρίως
αναερόβια συσσιτώνες: Gardnerella vaginalis,
Prevotella είδη, αναερόβια
gram-θετικούς κόκκους, Mobiluncus είδη, Ureaplasma
urealyticum, και Mycoplasma hominis . Πιο
πρόσφατα, οι μοριακές τεχνικές που παρακάμπτουν τις απαιτήσεις καλλιέργειας έχουν εφαρμοστεί
σε μεγάλο βαθμό επεκτείνει το φάσμα των μικροβιολογικών BV. Αυτές οι τεχνικές έχουν ανιχνευθεί Atopobium vaginae , iners Lactobacillus , Eggerthella , Megasphaera , Leptotrichia , Dialister , Bifidobacterium , Slackia , και τα βακτήρια που
σχετίζονται με Arthrobacter , Caulobacter και Butyrivibrio . Έχουν εντοπιστεί επίσης αρκετά πρόσφατα περιγράφεται βακτηρίων
στο Clostridiales για τα οποία έχουν οριστεί
σήμερα BVAB1, BVAB2, και BVAB3.
Οι
παράγοντες κινδύνου. Κρισίμως, το αρχικό
γεγονός που οδηγεί στη στροφή προς την αναερόβια υπεροχή που χαρακτηρίζει BV είναι άγνωστη,
αν και τα δεδομένα δείχνουν ότι η σεξουαλική δραστηριότητα είναι πιθανώς ένας συμβάλλοντας
παράγοντας, τουλάχιστον σε ορισμένες γυναίκες. BV,
εμφανίζεται πιο συχνά σε γυναίκες που αναφέρουν νέες ή μεγαλύτερο αριθμό ανδρών ερωτικούς
συντρόφους, είναι κοινό και ιδιαίτερα μεταξύ των γυναικών συμφωνούν ερωτικούς συντρόφους, και
σπάνια εμφανίζεται πριν από τη σεξουαλική ντεμπούτο, τα σχέδια που μιμούνται την
επιδημιολογία ενός τυπικού σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα. Ενδείξεις υποστηρίζουν ένα ρόλο για άρρενες συντρόφους στην παθογένεια της
BV, επειδή κάποιοι BV που σχετίζονται με τα βακτήρια (συμπεριλαμβανομένου vaginalis Ζ, Α
vaginae, BVAB1,
και Megasphaera έχουν τύπου 1) έχουν
εντοπιστεί σε συντρόφους γυναικών με BV, με μεγαλύτερες ποσότητες στο στεφανιαίο αύλακα
επιχρίσματα. Οι
συγκεντρώσεις αυτών των βακτηρίων είναι χαμηλά ή μη ανιχνεύσιμα στα δείγματα από τις γυναίκες
χωρίς BV και από τους άνδρες συντρόφους τους. Επιπλέον, οι άνδρες η χρήση προφυλακτικού έχει αποδειχθεί να είναι
προστατευτική ενάντια BV. [4]
Ο υψηλός
επιπολασμός BV (27% -52%) σε λεσβίες και τη συνάφειά της κατάστασης των γυναικών στην BV ζευγάρια
υποστηρίζουν επίσης ένα ρόλο για τη σεξουαλική μετάδοση. Σεξουαλικές πρακτικές που μεταδίδουν τα κολπικά υγρά μεταξύ των γυναικών BV
αύξηση του κινδύνου. Gardner απέτυχε να εμπλέξει αιτιωδώς Ζ vaginalisαφού εμβολιάσετε το στον κόλπο σε 13
υγιείς γυναίκες, ως μία μόνο αναπτυχθεί BV. [5] Ωστόσο, 11 από τις 15
γυναίκες ανέπτυξαν BV, όταν έχει εμβολιαστεί με το κολπικό υγρό των γυναικών με BV, γεγονός
που υποδηλώνει μεταδοτικών παραγόντων. Η
πρακτική των δεκτικών στοματικό σεξ έχει επίσης προταθεί ως παράγοντας κινδύνου για την BV ή
"ασταθής" κολπική χλωρίδα. Οι
ρόλοι υποστήριξη για εξωγενή στοιχεία (απόκτηση σεξουαλική) παράγοντες για την έναρξη ή / και
τη συντήρηση της BV.
Διαχείριση Βακτηριακή
Vaginosis
Οι
προσπάθειες για τη βελτιστοποίηση της διαχείρισης της BV έχει παρεμποδιστεί από την έλλειψη γνώσης
σχετικά με την αιτιολογία της αρχικής μείωσης του H 2 O 2 που παράγουν
γαλακτοβακίλλων που προηγείται της αύξησης στην κολπική αναερόβια. Επειδή η ηθική αυτουργία σε περίπτωση που δεν είναι γνωστό, η θεραπεία της
BV στοχεύει στη μείωση της επιβάρυνσης του κόλπου αυτών των αναερόβιων και ταυτόχρονη
βελτίωση των συμπτωμάτων ανώμαλη ή δύσοσμες κολπικές
εκκρίσεις.
Παραδοσιακά
διαχείρισης φαρμακολογική για επεισοδιακή BV περιλαμβάνει προφορική ή ενδοκολπική θεραπεία με
μετρονιδαζόλη ή κλινδαμυκίνη. [6] Και τα δύο φάρμακα είναι
δραστικό κατά των αναερόβιων που κυριαρχούν στην BV, και είναι σχετικά ανενεργό σε κλινικά
σημαντικό επίπεδο κατά τις επιθυμητές Lactobacillus είδη.Στοματική
και κολπική μετρονιδαζόλη είναι εξίσου αποτελεσματικά. Με
προφορική μετρονιδαζόλη δίνεται για 7 ημέρες, 83% -87% των γυναικών βιώνουν βελτίωση των
συμπτωμάτων σε 2-3 εβδομάδες. Βελτίωση των συμπτωμάτων κολπικής εμφανίζεται στο 71% -78% των γυναικών που
χρησιμοποιούν ενδοκολπική σχήματα μετρονιδαζόλη. Τα
περισσότερα διαθέσιμα δεδομένα υποστηρίζουν δύο φορές ημερησίως, αν και το σχήμα της άπαξ
ημερησίως χρησιμοποιείται κατά κόρον και συνιστάται από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης
Νοσημάτων (CDC). [6] Είτε η κλινδαμυκίνη ή
μετρονιδαζόλη, χορηγείται από το στόμα, συνιστάται για την θεραπεία BV σε όλη την
εγκυμοσύνη.
Tinidazole,
ένα nitroimidazole που σχετίζονται με μετρονιδαζόλη, έχει εγκριθεί για τη θεραπεία της BV (καθώς
και για τις τριχομονάδες, γιαρδίαση, και αμοιβάδωση). Αυτό το φάρμακο απορροφάται καλά, έχει χρόνο ημίσειας ζωής σε σχέση με
εκείνη των μετρονιδαζόλη, και μπορεί να είναι αποτελεσματικό ενάντια μετρονιδαζόλη ανθεκτικά
τριχομονάδες. Ποσοστά ίασης για BV φαίνεται να είναι παρόμοια με αυτά που επιτυγχάνονται
με τα σχήματα και μετρονιδαζόλη κλινδαμυκίνη.
Αν και
βραχυπρόθεσμα απάντηση πρότυπο θεραπευτικά σχήματα είναι αποδεκτή, συμπτωματική BV επιμένει ή
επαναλαμβάνεται στο 11% -29% των γυναικών σε 1 μήνα και 50% -70% από 3
μήνες.
Δύο φορές την εβδομάδα κατασταλτικός κολπική μετρονιδαζόλη (0,75%
τζελ, το οποίο χρησιμοποιείται για την Δευτέρα και Πέμπτη βράδυ) είναι αποτελεσματική στην
καταστολή της BV. Το
σκεπτικό αυτής της προληπτικής θεραπείας είναι ότι η καταστολή της κολπικής αναερόβιας
υπερανάπτυξη τουλάχιστον να προσφέρουν διαρκή ανακούφιση από τα συμπτώματα και να αυξήσει τις
πιθανότητες ότι η φυσιολογία του κόλπου τελικά θα επιστρέψει στο
κανονικό.
Ούτε σήμερα ούτε τα προβιοτικά διαθέσιμα
κολπική οξύτητας φαίνεται να είναι αποτελεσματικά στη διατήρηση ενός BV-ελεύθερο
κράτος.
Τριχομονάδες
Trichomonas vaginalis είναι ένα πρωτόζωο που
μολύνει ειδικά το γεννητικό σύστημα.
Επιδημιολογία και κλινικά
χαρακτηριστικά
Αν και λίγα
εθνικά αντιπροσωπευτικό έρευνες έχουν πραγματοποιηθεί, ο επιπολασμός της τριχομονάδες, που μετράται
με τον πολιτισμό των κολπικών υγρών, πρόσφατα αναφέρθηκε για τις γυναίκες στο Εθνικό Σύστημα Υγείας
και Διατροφής έρευνας εξέτασης (NHANES). [7] Η έρευνα χρησιμοποιεί μια
σύνθετη, στρωματοποιημένη, πολυσταδιακή πιθανότητα σχεδιασμού της δειγματοληψίας με άνιση
πιθανότητες επιλογής για να αποκτήσετε ένα εθνικά αντιπροσωπευτικό δείγμα του άμαχου
πληθυσμού noninstitutionalized των Ηνωμένων Πολιτειών. Από
περισσότερες από 3754 γυναίκες στις NHANES 2001-2004, που παρείχε μια ψύχραιμος επίχρισμα των
κολπικές εκκρίσεις για Τ vaginalis αλυσιδωτή αντίδραση
πολυμεράσης (PCR), η συχνότητα ήταν 3,1% (95% CI, 0,7% -2,3%). Η
συχνότητα ήταν 1,3% σε μη ισπανόφωνων λευκών γυναικών, 1,8% στη μεξικανική-αμερικανικό
γυναίκες και 13,3% σε μη ισπανόφωνων μαύρων γυναικών.
Ανεξάρτητη
κινδύνους λοίμωξης περιλαμβάνονται μη ισπανόφωνων μαύρων φυλή / εθνικότητα, που γεννήθηκε στις
Ηνωμένες Πολιτείες, αύξηση του αριθμού των εταίρων σεξ ζωής, την αύξηση της ηλικίας, χαμηλότερο
εκπαιδευτικό επίπεδο, η φτώχεια, και τα douching. Μόνο το 15,2% των γυναικών με τριχομονάδες ανέφεραν κολπική
συμπτώματα.
Χρησιμοποιώντας μέθοδο PCR σε 12.449 συμμετέχοντες στο Εθνικό διαχρονική μελέτη
της Εφηβικής Υγείας, ο συνολικός επιπολασμός της τριχομονάδες ήταν 2,3% (95% CI, 1,8% -2,7%), μια
συχνότητα που ήταν υψηλότερο στις γυναίκες (2,8%), κυρίως μαύρο γυναίκες
(10,5%). [8] Τα στοιχεία δείχνουν ότι
από τριχομονάδες συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο για χαμηλό βάρος κατά τη
γέννηση. Ωστόσο, η θεραπεία της συμπτωματικής τριχομονάδες δεν έχει αποδειχθεί για
να αποτρέψει τον πρόωρο τοκετό. [9]
Οι
περισσότερες γυναίκες που έχουν μολυνθεί με Τ vaginalis είναι
ασυμπτωματικοί. Σε
συμπτωματικές γυναίκες, μια αλλαγή στην κολπική απαλλαγή είναι η πιο κοινή
καταγγελία. Η
απαλλαγή είναι συνήθως πυώδη και κίτρινο χρώμα. Περίπου το 50% των γυναικών αναφέρουν ανώμαλη οσμή, ως αποτέλεσμα της
υπερανάπτυξης των αναερόβιων μικροοργανισμών και την επακόλουθη παραγωγή
αμινών. Αιδοίου φαγούρα Αναφέρεται επίσης κατά 50% των γυναικών με
τριχομονάδες. Το
κολπικό επιθήλιο είναι συχνά ερυθηματώδη. Σε
μερικές γυναίκες, ο τράχηλος είναι φλεγμονή και έχει στικτή αιμορραγία, μια κατάσταση που
συχνά αποκαλείται "φράουλα τραχήλου» (κολπίτιδα macularis). Σπάνια, Τ vaginalis έχει βρεθεί στο άνω
γεννητικής οδού, αλλά η σημασία αυτού του ευρήματος είναι
άγνωστη.
Θεραπεία της
τριχομονάδες
Μετρονιδαζόλη χρησιμοποιείται ευρέως για τη θεραπεία
τριχομονάδες. Ένας από του στόματος δόση των 2 g, το οποίο είναι περισσότερο από 85%
αποτελεσματική, χρησιμοποιείται συχνά επειδή μπορεί να χορηγείται ως εφάπαξ
δόση. Εναλλακτικά, 250 mg από το στόμα 3 φορές ημερησίως για 7 ημέρες να είναι
ελαφρώς πιο αποτελεσματική. Tinidazole, δεδομένου και του στόματος ως εφάπαξ δόση των 2 g, έχει
παρόμοια αποτελεσματικότητα με μετρονιδαζόλη, αλλά είναι πιο δαπανηρή. Με
τα δύο σχήματα, συνεργάτες φύλων πρέπει να αντιμετωπίζονται ταυτόχρονα και οι εταίροι θα
πρέπει να απέχουν από το σεξ για την εβδομάδα μετά τη θεραπεία. [6] Μετρονιδαζόλη-ανθεκτικών
στελεχών του vaginalis Τ έχουν τεκμηριωθεί, αλλά
συμβαίνουν σπάνια. Η
προέλευση της αντίστασης μετρονιδαζόλη είναι ασαφής, αλλά πολλά από τα ανθεκτικά στελέχη
των Τ vaginalisφαίνεται να είναι
aerotolerant. Οι
οργανισμοί που είναι προαιρετικά είναι γενικά ανθεκτικά στη
μετρονιδαζόλη.
Επαναλαμβανόμενες από τριχομονάδες προκαλείται συνήθως από μια αποτυχία για τη
θεραπεία όλων των σεξουαλικών συντρόφων, ή μη συμμόρφωση των σεξουαλικών συντρόφων με τη
θεραπεία. Πυρίμαχα κολπική τριχομονάδες, εξακολουθούν να υπάρχουν μετά
διαιρούνται - μετρονιδαζόλη δόση άνω των
7 - 14 g, πρέπει να
αντιμετωπίζονται με από του στόματος ή τοπική τινιδαζόλη παρομομυκίνη. [10,11] Αν και μετρονιδαζόλη έχει
αντενδείκνυται κατά την εγκυμοσύνη, ειδικά κατά τη διάρκεια του πρώτου τριμήνου, σχόλια της
καρκινογένεσης τερατογένεσης και έχουν αποτύχει να επιβεβαιώσουν την ανάγκη για την
προφύλαξη. Κατά συνέπεια, το CDC και άλλους εμπειρογνώμονες έχουν εγκρίνει τη χρήση
από του στόματος θεραπεία με μετρονιδαζόλη για τριχομονάδες σε όλα τα τρίμηνα της
κύησης. [6]
Αιδοιοκολπικός Καντιντίαση
Αιδοιοκολπικός ασθένεια που προκαλείται από
τις ζύμες είναι κοινή, με τις περισσότερες γυναίκες που έχουν τουλάχιστον 1 συμπτωματική
κολπική μόλυνση ζύμης κατά τη διάρκεια της ζωής τους.
Επιδημιολογία και κλινικά
χαρακτηριστικά
Candida
albicans προκαλεί το 90% των
κολπικές μολύνσεις, με άλλα Candida είδη (συμπεριλαμβανομένων
των Candida glabrata)προκαλούν περισσότερα από τα
υπόλοιπα. [12] ανάκαμψη του οργανισμού
από, ή αναγνώρισης, το κολπικό υγρό από τον πολιτισμό δεν είναι επαρκής για τη διάγνωση της
νόσου, γιατί ασυμπτωματική κολπικού αποικισμού εμφανίζεται στο 10% - 15% των
γυναικών.
Το κυρίαρχο
σύμπτωμα της αιδοιοκολπικός καντιντίαση (VVC) είναι κνησμός. [13] Η έναρξη είναι οξεία και
συχνά εμφανίζεται κατά την προεμμηνορροϊκή περίοδο. Το
αιδοίο και ο κόλπος μπορεί να είναι ερυθηματώδη και excoriated. Ένα
παχύ, πηκτός, απαλλαγή λευκό μπορεί να είναι παρόντες , αλλά η απαλλαγή μπορεί
επίσης να είναι κρεμώδες στην εμφάνιση.
Διαχείριση VVC
Ένας
αριθμός εξαιρετικά αποτελεσματική από του στόματος αντιμυκητιασικά και ενδοκολπική είναι διαθέσιμα
για την αντιμετώπιση αυτής της μόλυνσης. [14] νυστατίνη δείχνει να είναι
το λιγότερο αποτελεσματικό μέσο, με ποσοστά ίασης στο 70% - 75%
φάσμα. Τα
υπόλοιπα αντιμυκητιασικά έχουν αναφερθεί στην απόδοση των 80% -88% φάσμα. Από
τα ενδοκολπικά ιμιδαζόλια, κλοτριμαζόλη, μικοναζόλη, butoconazole και tioconazole είναι
διαθέσιμες πάνω από τον πάγκο στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ terconazole είναι διαθέσιμα μόνο
με συνταγή.Προφορική παράγοντες
περιλαμβάνουν φλουκοναζόλη (διατίθεται ως ένα ενιαίο 150 - mg από το στόμα δισκίο),
ιτρακοναζόλη, κετοκοναζόλη και. Μόνο φλουκοναζόλη είναι αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων
(FDA)-εγκριθεί για τη θεραπεία της VVC.
Η επιλογή
της κατάλληλης αντιμυκητιασική και τη διάρκεια της θεραπείας έχουν διευκολυνθεί από τη νέα
ταξινόμηση των VVC σε περίπλοκες και απλή κολπίτιδα. [15] Οι περισσότερες γυναίκες
(90%) έχουν απλή VVC, να είσαι υγιής οικοδεσπότες με ήπια έως μέτρια, σπάνια επεισόδια
οφείλονται σε κολπίτιδα Γ albicans . Αυτοί οι ασθενείς ανταποκρίνονται σε όλες τις αζόλες (τοπική ή
συστηματική), με ποσοστό επιτυχίας άνω του 90%, ανεξάρτητα από τη διάρκεια της
θεραπείας. Ως
εκ τούτου σύντομη διάρκεια της θεραπείας-αζολών (συμπεριλαμβανομένων των over-the-counter,
αντιμυκητιασικά) είναι ιδιαίτερα χρήσιμη και αποτελεσματική. Σε
αντίθεση, οι γυναίκες με πολύπλοκες VVC μικρή ανταπόκριση στη θεραπεία αζολών μικρής φυσικά,
και θα πρέπει να λαμβάνουν περισσότερο παρατεταμένη συμβατική αντιμυκητιασική
αγωγή. [14]
Η θεραπεία
των γυναικών που έχουν μολυνθεί με μη- albicans Candida είδη παραμένει εξαιρετικά
προβληματική.Ειδικότερα,
κολπίτιδα προκαλείται από την Γ glabrata είναι συχνά ανθεκτική στη
θεραπεία αζόλης, με μόνο το 50% ανταποκρίνεται. Τα
βελτιωμένα αποτελέσματα επιτυγχάνονται με κολπική βορικό οξύ κάψουλες (70%
απόκρισης) , αν και δεν έχουν
προοπτικές ελεγχόμενες μελέτες έχουν αναληφθεί. [16,17]
Οι γυναίκες
με επαναλαμβανόμενες VVC μπορεί να αντιμετωπιστεί με κατασταλτικά αντιμυκητιασική
θεραπεία. Σε
μια προοπτική μελέτη [18] ότι τυχαία 387 γυναίκες με
επαναλαμβανόμενες VVC να λάβουν θεραπεία με φλουκοναζόλη (150 mg) ή εικονικό φάρμακο την
εβδομάδα για 6 μήνες, τα ποσοστά των γυναικών που παρέμειναν απαλλαγμένα από ασθένειες στις
6, 9, και 12 μήνες η φλουκοναζόλη ομάδας ήταν 90,8%, 73,2% και 42,9%, σε σύγκριση με 35,9%,
27,8% και 21,9%, αντίστοιχα, στην ομάδα του placebo ( P <.001).
Σε συνέχεια των συμμετεχόντων 6 μήνες μετά την ολοκλήρωση της
θεραπείας της μελέτης, ο διάμεσος χρόνος έως την κλινική υποτροπή στην ομάδα της φλουκοναζόλης ήταν
10,2 μήνες, σε σύγκριση με 4 μήνες στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου (
P
<.001). Έτσι, η προφυλακτική χρήση των αντιμυκητιασικών πρέπει να θεωρείται ως
παροχή καταστολή παρά στη θεραπεία.
Κατά τη
διάρκεια της εγκυμοσύνης, κολπίτιδα ζύμη θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με την κατηγορία της
εγκυμοσύνης Α (νυστατίνη) ή Β (κλοτριμαζόλη, μικοναζόλη) αντιμυκητιασικά. Προφορική φλουκοναζόλη δεν πρέπει να χρησιμοποιείται κατά την
κύηση.
Αξιολόγηση των γυναικών Με αιδοιοκολπικός
Παράπονα
Μια λεπτομερής αξιολόγηση των γυναικών με
καταγγελία των κολπικών εκκρίσεων ή οσμή θα πρέπει να περιλαμβάνει τα ακόλουθα
στοιχεία:
- Πυελική εξέταση, συμπεριλαμβανομένων
των εξωτερικών γεννητικών οργάνων εξέτασης, οπτικοποίηση του τραχήλου της μήτρας, και
bimanual εξέταση?
-
Η αξιολόγηση για τις κλινικές
(Amsel) τα κριτήρια της BV, συμπεριλαμβανομένων των
- Οσμή των κολπικών υγρών (το "τεστ πνοή"). Αν είναι αρνητική, μια πιο ευαίσθητη διαδικασία για τον
εντοπισμό των αμίνες που παράγονται γίνεται προσθέτοντας μερικές σταγόνες
υδροξειδίου του καλίου 10% (ΚΟΗ) για λίγες σταγόνες από το κολπικό
υγρό. Το μίγμα πρέπει να μύριζε αμέσως ("whiffed") για την παροδική,
"νεκρά ψάρια" χαρακτηριστική οσμή της BV
- pH του κολπικού υγρού καθορίζεται από τον στενό εύρος pH χαρτί (pH
4 - 5,5), η οποία
μπορεί να εφαρμοστεί στην αποσυρθεί διαστολέα ή απευθείας πάνω στο τοίχωμα του
κόλπου με μια πατσαβούρα
- Saline μικροσκόπιο του κολπικού υγρού για να ψάξουν για τα κύτταρα
«ιδέα» (επιθηλιακά κύτταρα που καλύπτεται με vaginalis
G και άλλα
βακτήρια που συνδέονται με την BV) και ευκίνητο trichomonads διαγνωστικών
της Trichomonas
vaginalis (ωστόσο, μια
πιο ευαίσθητη εξέταση για αυτό το παθογόνο είναι προτιμότερη? βλ.
παρακάτω)
- Ορισμός της κολπικό έκκριμα (σε
BV, είναι ομοιογενές και γκριζωπό στο χρώμα)? Και
- Μικροσκοπίας της προετοιμασίας ΚΟΕ για
την αξιολόγηση για τις μορφές ζύμης (υφές ή ψευδοϋφές).
Διαγνωστικά Θέματα
Δοκιμές
Εκτός από αυτές που περιγράφονται παραπάνω,
συγκεκριμένες εργαστηριακές μέθοδοι για τη διάγνωση BV
περιλαμβάνουν:
- Oligonucleotide ελέγχων για υψηλές συγκεντρώσεις των vaginalis G ?
- Δοκιμές αξιολόγηση τριμεθυλαμίνη και το
pH? Και
- Ανίχνευση των βακτηριακών ενζύμων όπως
προλίνη αμινοπεπτιδάση ή sialidase.
Αν και
αυτές οι δοκιμές είναι διαθέσιμα στο εμπόριο, ο καθετήρας με βάση ανάλυση αποτελεί μέρος ενός τεστ
πολλαπλής που ανιχνεύει επίσης Candida και Trichomonas vaginalis και πρέπει να
πραγματοποιούνται σε εργαστήριο εγκεκριμένο για την εκτέλεση πολύπλοκων μέτρια
δοκιμές. Οι
ραγδαίες σημείο-of-care Κλινικές δοκιμές Τροποποιήσεις Εργαστήριο Βελτίωσης
(CLIA)-παραιτήθηκε και μπορεί να γίνει μέσα σε λίγα λεπτά. Η
ευαισθησία και η ειδικότητα των δοκιμών αυτών έχουν μεταβληθεί σε δημοσιευμένες
μελέτες. [19,20]
Μια
ποικιλία των διαγνωστικών μεθόδων για την Τ vaginalis είναι
διαθέσιμες. Με
την έλευση των νουκλεϊκών οξέων δοκιμές ενίσχυσης (ΜΑΕΕ), οι εκτιμήσεις για την ευαισθησία
των πολλών δοκιμών είναι χαμηλότερο από ό, τι είχε προηγουμένως εκτιμηθεί. [21] Η πιο συχνά
χρησιμοποιούμενη τεχνική και ευκολότερος είναι φυσιολογικό ορό μικροσκόπιο του κολπικού
υγρού. [22] Σε πραγματικές εφαρμογές ,
με ευαισθησία ΜΑΕ είναι τόσο χαμηλό όπως 44%, αλλά οι περισσότερες αρχές θεωρούν ότι είναι
πιο κοντά στο 65%. [23]
Δεδομένης
της χαμηλής ευαισθησίας της άμεση μικροσκοπική εξέταση για την ανίχνευση
των Τ vaginalis, τον πολιτισμό, το
σημείο-of-care δοκιμές χρησιμοποιώντας δοκιμασίες ανίχνευσης αντιγόνου, ή ΜΑΕ θα πρέπει να
θεωρούνται για τη διάγνωση της τριχομονάδες σε γυναίκες με επαναλαμβανόμενες
συμπτώματα. Πολιτισμού έχει ευαισθησία περίπου 75% σε σύγκριση με το ΜΑΕ, και μια
ποικιλία μέσων καλλιέργειας είναι διαθέσιμα.Μια γρήγορη σημείο-of-care τεστ είναι διαθέσιμο στο
εμπόριο, το οποίο επιτρέπει την ταχεία ανίχνευση των Τ vaginalisμέσα σε 2-3 λεπτά στην
κλινική. Αν
και δεν είναι τόσο ευαίσθητο όπως ΜΑΕ, η δοκιμή αυτή έχει το πλεονέκτημα ότι διαθέτει ένα
παρόμοιο ευαισθησία στον πολιτισμό, με αποτελέσματα να είναι διαθέσιμα αρκετά γρήγορα για να
παρέχει μια διάγνωση κατά το χρόνο της επίσκεψης. [24] ΜΑΕ, είτε με τη μέθοδο PCR
ή μεταγραφής -ενίσχυση μεσολάβηση (TMA ), προσφέρει την πιο ευαίσθητη
προσέγγιση, και έχει γίνει το χρυσό πρότυπο στην έρευνα. [23] Η δοκιμή TMA είναι
εμπορικά διαθέσιμο.
Το τεστ
Παπανικολάου μπορεί να εντοπίσει trichomonads, αλλά η ιδιαιτερότητα εξαρτάται από το είδος των
δοκιμών που εκτελούνται. Με
βάση τα υγρά κυτταρολογίας προσφέρει μια πολύ συγκεκριμένη προσέγγιση, και τα αποτελέσματα
από αυτό το είδος του τεστ Παπανικολάου θα πρέπει να εκληφθούν ως έγκυρες. [25,26]
Η διάγνωση
της καντιντίασης συνήθως πραγματοποιείται με υγρή-mount μικροσκόπιο του κολπικού
υγρού. Η
υγρή-mount δείγμα εξετάζεται για ζύμες ή ψευδοϋφές υπό μεγέθυνση χαμηλής ισχύος (100x), ενώ
εκ των υστέρων εξέταση υψηλής ισχύος (400x) θα εντοπίσει τους οργανισμούς.
Τα συντρίμμια από τα επιθηλιακά κύτταρα ή βλέννα μπορεί να θεωρηθεί
εσφαλμένα
,
ή μπορεί να
συγκαλύψει
,
ζύμες, αλλά το πρόβλημα
αυτό μπορεί να εξαλειφθεί με την προσθήκη μερικών σταγόνων του 10%
-
15% KOH στο υγρό
δείγμα-mount. Η
προσθήκη της ΚΟΕ έχει αποδειχθεί για να βελτιώσει τόσο την ευαισθησία και
ειδικότητα. Ο
πολιτισμός είναι το πιο ευαίσθητο, συνήθως διαθέσιμα διαγνωστικά τεστ, αλλά θα πρέπει να
προορίζεται για τις γυναίκες με ανθεκτική και υποτροπιάζουσες
κολπίτιδες.
Κολπική Συμπτώματα: Σημεία κλειδιά για
Κλινικούς
Κολπική
συμπτώματα είναι κοινά σε γυναίκες, και να τους οδηγήσει να αναζητήσουν ιατρική φροντίδα
ή - πιο συχνά, ως η πρώτη
προσφυγή - θα συνεχίσει να αυτο-διάγνωση και θεραπεία. Είναι σημαντικό για τους κλινικούς γιατρούς να αποκτήσουν μια λεπτομερή
ιστορία για να γίνει διάκριση μεταξύ οξείας και χρόνιας παρουσιάσεις. [27] Μια προσεκτική εξέταση της
πυέλου, η μέτρηση του pH του κόλπου, την αξιολόγηση των κολπική μυρωδιά μετά την προσθήκη του
10% KOH και μικροσκόπιο ρουτίνα αποτελούν ουσιώδεις συνιστώσες του ενός διάγνωση
γραφείο. Καλλιέργειες που δεν είναι χρήσιμα για τη διάγνωση της
BV. Πολιτισμών περιστασιακά ενδείκνυται για Candida κολπίτιδα, και είναι κατά
πολύ ανώτερη σε υγρή προσάρτησης για Trichomonas . Αποτελεσματικές θεραπευτικές επιλογές είναι διαθέσιμες για αυτές τις
λοιμώξεις, αλλά πρέπει να προσαρμοστούν με τον προσδιορισμό μιας συγκεκριμένης καθίζησης, αν
είναι δυνατόν, και με την ιδιαίτερη κατάσταση του ασθενούς
|